Οι περισσότεροι έχουμε εικόνες από το χωριό που ο σκύλος ήταν πάντα έξω και πρόσεχε το βιός της οικογένειας. Από τις κότες έως τους ανθρώπους του σπιτιού. Έκαναν άσχημα? Αγαπούσαν λίγο τον σκύλο τους? Τολμούσε κανένας να πει στον παππού κουβέντα για τον σκύλο του? Τον είχε όλη μερα μαζί του και ο σκύλος τον καταλάβαινε πριν μιλήσει. Ο παππούς δεν ήξερε να τον εκπαιδεύσει σε καθήκοντα φύλαξης ήξερε όμως να του εξηγήσει τι θέλει από αυτόν. Κι εκείνος επειδή ηταν στο φυσικό του περιβάλον ενστικτωδώς έκανε το καλύτερο για όλη την οικογένεια.
Τα χρόνια πέρασαν κατεβήκαμε στις πόλεις και τις ίδιες φυλές ή και άλλες κοντινές ή εξίσου δυναμικές τις θέλουμε μέσα στο διαμέρισμα. Δεν είναι κακό. Μια χαρα το βρίσκω και κατα καιρούς έχω κάνει το ίδιο.
Όμως ας μην γελιώμαστε ο σκύλος δεν μπορεί να φυλάξει μέσα από το διαμέρισμα όταν υπάρχει κήπος ή αυλή εννοώ. Όταν είναι τυπικό διαμέρισμα πολυκατοικίας, οκ δεν μπορεί να γίνει και κάτι αλλο.
Να σημειώσω εδώ οτι το θέμα της συζήτησης δεν είναι πόσο αγαπάμε τον σκύλο μας αλλά θεωρητικά που αποδίδει καλύτερα ο σκύλος φύλαξης.